Η κούνια/ L altalena

Η κούνια/ Lo swing

Όταν ήμουν εννέα χρονών, έσπασα το πόδι μου. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, μου το έσπασαν πετώντας επάνω του ένα θρανίο.

Ήμασταν άγρια παιδιά. Τα παιχνίδια μας κατέληγαν συχνά σε ξύλο, κυνηγιόμασταν με φυσοκάλαμα με καρφίτσες, σκαρφαλώναμε σε απόκρημνα βράχια για να φτάσουμε στο λημέρι μας, μπαίναμε κρυφά στις οικοδομές, που χτιζόταν παντού στην γειτονιά.

Γυρνούσα σπίτι γεμάτη γρατζουνιές, μελανιές, ανοιχτές πληγές, που τις επιδείκνυα με υπερηφάνεια. Δεν έκλαιγα ποτέ μου όσο κι αν πονούσα. Δυνάμωνα την αντοχή στον πόνο με ασκήσεις. Τρυπούσα το πόδι με παραμάνες, έκοβα μικρά κομματάκια με ψαλίδι, έβαζα το χέρι μου στην φλόγα του κεριού.

Μπορούσα όμως να κλαίω με τις ώρες για τα παθήματα του ήρωα του βιβλίου, που διάβαζα, ενώ πάντα τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα, όταν μ' έπιανε το παράπονο, και δάγκωνα τα χείλη μου πεισματάρικα για να μην τ' αφήσω να κυλήσουν.

Δεν έκλαψα ούτε εκείνη την ημέρα. Ούτε όταν έσπασε, ούτε όταν με μεταφέρανε στο σπίτι άρον άρον, ούτε όταν πήγαμε στον γιατρό. Ζήτησα από τον γιατρό να μου κάνει τακουνάκι στον γύψο, για να ταιριάζει με τα καινούρια μου λουστρίνια, κι αυτός μου χαμογέλασε και μου έκανε το χατίρι. Μου είπε ότι θα πρέπει να τον έχω για δύο εβδομάδες, να προσέχω να μην το χτυπήσω κι έφυγα με το κεφάλι ψηλά.

Δύο εβδομάδες! Το διάστημα φάνταζε αιωνιότητα στα παιδικά μου μάτια. Άρχισα να καταστρώνω σχέδια για παιχνίδια, που δεν θα χρειαζόταν τρέξιμο και σκαρφάλωμα. Πήρα τις πατερίτσες με καλό μάτι και πήγαινα στο σχολείο με κέφι, κάθε μέρα μ' ένα καινούριο παιχνίδι και με κάποια υπερηφάνεια.

Το μόνο, που μου έλειπε ήταν η κούνια. Ήταν κρεμασμένη στην αυλή του διπλανού σπιτιού και λόγω εξάσκησης και χαρακτήρα, πήγαινα πιο ψηλά από όλα τα παιδιά κι ήταν πάντα χαρά μου να παραβγαίνω με τα αγόρια και τα κορίτσια της γειτονιάς και να τα νικάω. Η πιο αγαπημένη μου όμως στιγμή ήταν το σούρουπο, όταν άρχιζαν οι μαμάδες να βγαίνουν στα μπαλκόνια και στις αυλές για να καλέσουν το παιδομάνι, με φωνές και παρακάλια, να γυρίσουν σπίτι.

Τότε, κλέβοντας χρόνο, καθόμουν μόνη μου στην κούνια, κι όσο πιο ψηλά ανέβαινα, ένιωθα ελεύθερη και χαρούμενη. Μου έλειπε κυρίως εκείνη η μικρή στιγμή, που νόμιζα πως θα αγγίξω τον ουρανό. Ούτε οι γονείς, ούτε οι φίλοι με άφηναν να πλησιάσω. Εγώ όμως, κάθε βράδυ την ονειρευόμουν.

Γυρνούσα κάθε απόγευμα και καθόμουν στα καρφιά, μέχρι να φύγουν όλοι. Πλησίαζα και την χάιδευα. Οι μέρες δεν περνούσαν. Είχε περάσει ήδη μια εβδομάδα, όταν δεν κρατήθηκα άλλο.

Κουτσαίνοντας και στηριζόμενη στις πατερίτσες πήγα μέχρι εκεί. Έριξα μια βιαστική ματιά γύρω μου και προχώρησα αποφασιστικά, προς το μέρος της κούνιας.

Άφησα προσεκτικά τα δεκανίκια και πιάνοντας τα σκοινιά, κατάφερα να ανέβω. Προσπάθησα να πάρω φόρα, χρησιμοποιώντας το καλό μου πόδι κι έπεσα. Το επανέλαβα μέχρι που τα κατάφερα. Ενώ είχα φτάσει ψηλά, νιώθοντας την άγρια χαρά που μου χάριζε πάντα η έλλειψη βαρύτητας, το πόδι με τον γύψο , μ΄ έκανε να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω άγαρμπα στο έδαφος.

Ένιωσα ένα οξύ πόνο να με διαπερνάει καθώς έπεφτα. Δαγκώνοντας τα χείλη μου αποφασιστικά κατάφερα να σηκωθώ, ενώ ο πατέρας μου ερχόταν τρέχοντας προς το μέρος μου, ειδοποιημένος από τους γείτονες- θεατές.

Πήγαμε στον ίδιο γιατρό. Μου έβγαλε τον ραγισμένο γύψο και βγάλαμε ακτίνες. Μου είπε ότι θα έπρεπε να κρατήσω τον καινούριο γύψο, άλλες δυο εβδομάδες. Ο πατέρας μου, μουρμούρισε κάτι ανάμεσα στα δόντια του, για την ανυπομονησία μου και την τρέλα μου. Ο γιατρός βλέποντας τα μάτια μου βουρκωμένα για πρώτη φορά, μου έκλεισε το μάτι συνωμοτικά και χαμηλώνοντας τη φωνή του , με ρώτησε: "Άξιζε τον κόπο;". Έβαλα τα γέλια και απάντησα: "ναι, γιατρέ..τον άξιζε".

Δεν παραπονέθηκα καθόλου όλο το υπόλοιπο διάστημα, που έμεινα στον γύψο. Ακόμα και σήμερα την περίοδο εκείνη την σκέφτομαι με τρυφερότητα. Πρόσφατα κάποια φίλη με ρωτούσε γιατί αφέθηκα να πληγωθώ, γιατί επέλεξα να κυνηγήσω μία χίμαιρα, γιατί δεν σκέφτηκα τις συνέπειες, πριν να ακολουθήσω τον δρόμο της καρδιάς.

Έβαλα τα γέλια και της απάντησα "γιατί άξιζε τον κόπο!".

Πηγή : http://fpparmirosedreamsagain.blogspot.gr/2009/05/blog-post_07.html

https://Kinimatografosteatro.blogspot.com/ -  Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

 ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.