Η κλειδωμένη πόρτα/ La porta chiusa

Η κλειδωμένη πόρτα/ La porta chiusa

Ο ήλιος έλαμπε στον ουρανό. Ούτε ένα σύννεφο δεν σκιάζε το απέραντο γαλάζιο του κι η μέρα προμηνυόταν ζεστή. Αρχές Οκτώβρη και τίποτα δεν θύμιζε τον επερχόμενο χειμώνα. Η Ανδρομάχη χαμογέλασε και τεντώθηκε με απόλαυση σαν γάτα . Της άρεσαν οι συμβολισμοί, οι κρυμμένες έννοιες των λέξεων, οι προσωπικές οπτασίες, που φορτώνουμε σε κοινά πράγματα.

Αρχές του μήνα και θα πήγαινε να τον βρει . Να του ζητήσει μια καινούρια αρχή. Να του προτείνει να βρεθούνε και να τα πούνε από κοντά. Φοβόταν μην τον χάσει, αλλά πιο πολύ φοβόταν πως θα χανόταν σ’ αυτήν την γλωσσική Βαβέλ που είχανε μπλέξει. Ντύθηκε στα γρήγορα και ανηφόρισε προς το σπίτι του. Ο ήλιος φαινόταν καλός σύμμαχος κι ένιωθε να την πλημμυρίζει η αισιοδοξία.

Σε λίγη ώρα είχε φτάσει. Άνοιξε την αυλόπορτα και προχώρησε σταθερά προς την εξώπορτα. Χτύπησε το κουδούνι και περίμενε. Δεν άκουσε τα βήματά του, ούτε κάτι άλλο να υποδηλώνει την παρουσία του εκεί. Ήταν όμως προετοιμασμένη γι’ αυτό. Έβγαλε το μικρό φάκελο και τον έριξε κάτω από την κλειστή πόρτα. Θα της απαντούσε μόλις το διάβαζε. Πάντα απαντούσε.

Γύρισε να φύγει όταν το μάτι της πήρε ένα χαρτί πεταμένο στην αυλή. Το σήκωσε με περιέργεια. «Φορώ το μακρύ μου φουστάνι, στέκω όρθια με απόμακρο ύφος, αποτρέποντας τον υπόλοιπο κόσμο να με πλησιάσει και σε κοιτώ κάτω από τις χαμηλωμένες βλεφαρίδες μου..» διάβασε και πάγωσε. Κοίταξε γύρω της ερευνητικά. Παντού στην αυλή ήταν πεταμένα χαρτάκια και σελίδες. Σήκωσε ένα άλλο. «Έχει ένα περίεργο φεγγάρι σήμερα..Φωτεινό σαν νά' ναι πανσέληνος, αλλά του λείπει ένα μεγάλο κομμάτι. Κάπως έτσι είμαι κι εγώ..» διάβασε και το πρόσωπό της σκοτείνιασε.

Το άφησε να πέσει κάτω λες κι έκαιγε. Ήταν τα μηνύματά της. Πεταμένα. Και δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί. Σίγουρα υπήρχε εξήγηση , αλλά αισθάνθηκε σαν να της είχαν δώσει μια γερή γροθιά στο στομάχι. Κι ο πόνος που ένιωθε εκεί το επιβεβαίωνε. Δεν ήταν ώρα να το σκεφτεί τώρα. Περίμενε πολύ καιρό για να μαζέψει το θάρρος που χρειαζόταν και να κάνει αυτό το βήμα. Θα περίμενε την απάντηση στο σημερινό της μήνυμα. Αυτό μόνο είχε σημασία.

Οι ώρες πέρασαν αργά. Δίστασε για μια στιγμή , όταν είδε το γνωστό φάκελο να καταφτάνει. Τον κράτησε λίγο στα χέρια της ,μαζί με την αναπνοή της, πριν τον ανοίξει. Έβγαλε το άσπρο χαρτί και διάβασε τις λίγες λέξεις , που ήταν γραμμένες πάνω του. Τα μάτια της έτσουξαν, αλλά τα δάκρυα δεν ήρθαν. Το ξαναέβαλε μέσα στο φάκελο προσεκτικά. Κάθισε για λίγη ώρα ακίνητη κοιτώντας στο κενό. Μία ακόμα άρνηση.

Βγήκε τρέχοντας χτυπώντας την πόρτα πίσω της. Έξω είχε σκοτεινιάσει και βαριά μαύρα σύννεφα έκρυβαν τον ουρανό. Το σπίτι ήταν γεμάτο σκιές όταν έφτασε. Αλλά το φως ήταν ανοιχτό. Χτύπησε ανυπόμονα το κουδούνι. Και στην συνέχεια την πόρτα με τις γροθιές της. «Σχίσε κι αυτό το μήνυμα, πέταξέ το μαζί με όλα τα άλλα» του φώναξε. «Σβήσε με από την ζωή σου αφού αυτό θέλεις. Αλλά κάντο αντρίκια. Στο φως του ήλιου!».

Η πόρτα άνοιξε για λίγο. Η απάντησή του ήρθε άμεσα κι ήταν γεμάτη θυμό. «Είσαι ηλίθια αν πιστεύεις πως θα πετούσα τα γράμματά σου. Κι ειδικά , αν εξακολουθείς να μου γράφεις μετά απ’ αυτό. Προσβάλλεις εμένα και τον εαυτό σου αποδεχόμενη ένα τέτοιο ενδεχόμενο ». Η πόρτα έκλεισε μπροστά της κι άκουσε το κλειδί που γυρνούσε στην κλειδαριά.

Χτύπησε την πόρτα φωνάζοντας και βρίζοντας ξανά και ξανά. Ο πόνος από το στομάχι ανέβηκε προς τα πάνω. Και το μυαλό της αρνιόταν να λειτουργήσει. Δεν ήθελε να σκεφτεί τίποτα. Χτυπούσε τις γροθιές της στην πόρτα μέχρι που μάτωσαν. Τότε ακούμπησε την πλάτη της πάνω και κουλουριάστηκε. Έμεινε έτσι στην σιωπή, έξω από την πόρτα του μέχρι που ένιωσε το χιόνι. Το χιόνι που έπεφτε στην καρδιά της. Που αργά και σταθερά την πάγωνε. Όπως παλιά. Όπως πριν τον γνωρίσει.

Έφυγε με αργά βήματα. Περπάτησε γύρω από το σπίτι προσπαθώντας να μαζέψει το μυαλό της και τα συναισθήματά της. Είχε δίκιο , το ήξερε. Δεν θα έκανε ποτέ του τέτοια μικρότητα. Κι αυτή παρασυρμένη από την άρνησή του , τα ισοπέδωσε όλα. Θέλοντας να αμαυρώσει την εικόνα της καρδιάς και να τον αποκαθηλώσει. Τον πρόσβαλλε θέλοντας να διευκολύνει τον εαυτό της να αποδεχτεί πως δεν θα ανοίξει ποτέ η πόρτα του. Όχι γι’ αυτήν.

Γύρισε πίσω με το κεφάλι ψηλά. Έπρεπε να του ζητήσει συγνώμη. Με το δικό της τρόπο. Με τον μόνο τρόπο που ήξερε. Να μην κρύψει τίποτα. Και να εξηγήσει. Κι όχι για να ξεκλειδώσει την πόρτα. Ούτε για να την συγχωρέσει. Κι ας της ήταν δύσκολο σήμερα. Αύριο θα ήταν πολύ αργά. Έκοψε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο από τον κήπο και έκατσε στα σκαλιά που οδηγούσαν στην εξώπορτα.

Έβγαλε από την τσάντα της το τετράδιο, που πάντα κουβαλούσε μαζί της, ένα στυλό κι ένα φάκελο. Δάγκωσε την άκρη του στυλό και προσπάθησε να βάλει σε μια σειρά τις λέξεις και τα συναισθήματα. Πέρασε πολύ ώρα. Οι λέξεις είχαν αδειάσει από το νόημά τους και δεν ανταποκρινόταν σ’ αυτό που ήθελε να πει. Έγραψε τρεις λέξεις και σταμάτησε. Όλα ήταν εκεί, στριμωγμένα σε τρεις λέξεις, αλλά πάλι δεν ήταν αρκετό.

Κοίταξε το τριαντάφυλλο που είχε φέρει μαζί της και άρχισε με τα νύχια της να αφαιρεί ένα-ένα τα αγκάθια. Και μετά τα ροδοπέταλα Έκοψε μια λευκή σελίδα από το τετράδιο κι έβαλε πάνω της προσεχτικά το άδειο κοτσάνι και τα ροδοπέταλα και την δίπλωσε. Την έβαλε στο φάκελο και τον έκλεισε.

Ξαναδιάβασε τις τρεις λέξεις. «Συγνώμη, αγάπη μου» του είχε γράψει. Χαμογέλασε μελαγχολικά. Ποτέ της δεν τον αποκάλεσε «αγάπη μου» στις μεταξύ τους συνομιλίες. Μόνο στα όνειρά της. Και στο παραμιλητό της. Δεν μπορούσε να το κάνει τώρα. Κι ας έκλεινε μέσα της όσα ήθελε να πει. Έσκισε κι αυτή την σελίδα κι έβαλε πάνω της τ’ αγκάθια. Την τσαλάκωσε μέχρι να γίνει μια μικρή μπάλα.

Στάθηκε μπροστά στην κλειστή πόρτα και την αγκάλιασε. Έμεινε ακίνητη με το κορμί της να εφάπτεται επάνω της νιώθοντας την σκληρή υφή της να πιέζει το ευαίσθητο κορμί της. Έριξε τον φάκελο κάτω από την πόρτα κι έφυγε κρατώντας σφιχτά στο χέρι της την μπαλίτσα.

Άκουσε το κλειδί που γυρνούσε στην κλειδαριά, ενώ απομακρυνόταν. Άκουσε την πόρτα που άνοιξε για μια στιγμή. Παρά τον πειρασμό δεν γύρισε να κοιτάξει. Την άκουσε που έκλεισε ξανά. Αλλά δεν κλείδωσε.

Πηγή : http://fpparmirosedreamsagain.blogspot.gr/2009/

https://Kinimatografosteatro.blogspot.com/ -  Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

 ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.