Η μαγεμένη γερακίνα/ Il falco incantato

Η μαγεμένη γερακίνα/Il falco incantato

     Κάποτε ζούσε μια περήφανη γερακίνα , που συνήθιζε να κοροϊδεύει τα σπουργίτια για την ταπεινή τους φύση. Ήταν τόσο σίγουρη για την υπεροχή της , που ποτέ δεν άκουγε τις απαντήσεις τους και δεν προσπάθησε να καταλάβει τους λόγους , που τα έκαναν να δείχνουν φόβο και δουλοπρέπεια απέναντι στους ανθρώπους.

     Μια φθινοπωρινή μέρα ένα σπουργίτι, αγανακτισμένο από την προκλητική της συμπεριφορά, την ρώτησε αν θα τολμούσε να αλλάξει θέση μαζί του για λίγο, ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν πραγματικά ο ένας τον άλλο. Η γερακίνα γέλασε και συμφώνησε.

     Κάλεσαν την φεγγαρομάγισσα κι εκείνη αφού τους άκουσε προσεχτικά απάντησε "μπορώ να σε κάνω σπουργίτι, αν το έχεις αποφασίσει, αλλά να ξέρεις πως μόνη σου θα πρέπει να βρεις τον τρόπο να ξαναγίνεις γερακίνα, όταν έχεις μάθει τους τρόπους των σπουργιτιών" . Η περήφανη γερακίνα δέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη.

     Έβρεχε εκείνη την ημέρα και μουσκεμένη και πεινασμένη βρέθηκε μπροστά σε μια νερολακούβα ,την οποία δυσκολευόταν να προσπεράσει εξαιτίας των βρεγμένων φτερών και του μεγέθους της. Κι ενώ είχε αρχίσει να απελπίζεται και να αδημονεί, κατηγορώντας τον εαυτό της για την απερισκεψία της, στάθηκε μπροστά της ένας άνθρωπος και την πήρε στα χέρια του με τρυφερότητα. "Μην στεναχωριέσαι, σπουργιτάκι μου, θα σε φροντίσω εγώ" της είπε και την έκρυψε κάτω από την καμπαρντίνα του, την οποία η ίδια την είδε σαν μεγάλα προστατευτικά φτερά.

     Ο άντρας την οδήγησε σπίτι του. Της έδωσε να φάει και την άφησε να μείνει κοντά στην φωτιά μέχρι να στεγνώσει. Όλο αυτό το διάστημα της μιλούσε και της γελούσε και αυτή αφέθηκε σε αυτήν την αίσθηση της ασφάλειας και της ζεστασιάς με ευχαρίστηση. Οι μέρες περνούσαν κι ανακάλυψε ότι δεν ήθελε να απομακρυνθεί από αυτήν την ζεστή φωλιά και πως κάθε μέρα που περνούσε, δενόταν περισσότερο με τον φιλόξενο οικοδεσπότη. Για να τον κρατήσει ευχαριστημένο, αποφάσισε να ξεχάσει την φύση της γερακίνας, που δεν είχε γνωρίσει ο άντρας και πιθανόν να τον τρόμαζε, και να ενισχύσει την εμφάνιση και την συμπεριφορά του σπουργιτιού, που ολοφάνερα τον διασκέδαζε.

     Μετά από κάποιο διάστημα κι ενώ ο χειμώνας διαδεχόταν το φθινόπωρο, η γερακίνα-σπουργιτάκι άρχισε να προσέχει πως ο άντρας έδειχνε δυσαρέσκεια όταν την αντίκριζε, που μέρα με την μέρα αυξανόταν. Παρά τις συνεχόμενες προσπάθειές της, άλλαζε συνεχώς. Σταμάτησε να την ταΐζει και να την περιποιείται, ενώ τα αστεία και τα πειράγματα είχαν γίνει μακρινό παρελθόν.

     Νιώθοντας την καρδιά βαριά αποφάσισε να βγει και να πετάξει λίγο μακριά, προσπαθώντας να σκεφτεί με ποιον τρόπο θα ξανακέρδιζε το ενδιαφέρον και την καρδιά του. Γυρίζοντας πίσω την ίδια μέρα, βρήκε το παράθυρο κλειστό. Άρχισε να χτυπάει με το ράμφος της το τζάμι, ώστε να την προσέξει. Ο άντρας δεν φάνηκε να την ακούει.

     Πέρασαν μήνες. Κάθε μέρα πήγαινε και του χτυπούσε το παράθυρο, περιμένοντας να γυρίσει μια στιγμή να την κοιτάξει, περιμένοντας να ανοίξει. Ο άντρας κώφευε στις προσπάθειες της, αλλά η ίδια επίμονα πήγαινε κάθε μέρα και άφηνε ένα φτερό στην πόρτα του κάθε πρωί για να του θυμίσει την υπάρξή της, ενώ η ίδια έλιωνε από την πείνα και την αδιαφορία του.

      Κάλεσε γεμάτη απελπισία την φεγγαρομάγισσα να λύσει τα μάγια και να γίνει πάλι γερακίνα, να γυρίσει στην πραγματική φωλιά και ζωή της, αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. Κι ενώ η απελπισία την τύλιγε, είδε το παράθυρο να ανοίγει και τον άντρα να την καλεί να μπει στο σπίτι του ξανά. "Έλα σπουργιτάκι μου, να παίξουμε παρέα, να γελάσουμε και πάλι, μου έλειψαν τα φτερά σου και τα χτυπήματα στο τζάμι. Έλα, αν το θέλεις, αλλά να ξέρεις πως δεν ξέρω αν μπορώ να πετάξω μαζί σου".

      Μπήκε μέσα βιαστικά σκεφτόμενη μονάχα ότι επιτέλους θα ζεσταθεί και θα χορτάσει την πείνα της. Την έσφιξε στα χέρια του κι αυτή ένιωσε τα φτερά της να σπάζουν. Δεν μίλησε, δεν παραπονέθηκε. Θεώρησε πως για να είναι μαζί του, αφού δεν μπορούσε αυτός να πετάξει, καλό θα ήταν να μείνει η ίδια στην γη. Το επόμενο πρωινό, ο άντρας άνοιξε το παράθυρο και την άφησε έξω στο περβάζι. Έκλεισε το παράθυρο χωρίς να πει λέξη.

     Έκπληκτη από την απρόσμενη συνέχεια άρχισε να χτυπάει με το ράμφος το παράθυρό του. Ο άντρας άνοιξε το παράθυρο, της άφησε μια χούφτα ψίχουλα και της είπε να περιμένει. "Είναι πολύ στενάχωρα στο σπίτι. Θα ανοίξω να σε πάρω μαζί μου, μόλις κάνω λίγο χώρο. Εδώ θα είσαι καλύτερα" της είπε. Έκλεισε ξανά το παράθυρο και τράβηξε τις κουρτίνες.

      Περίμενε υπομονετικά να της ανοίξει. Δεν τον έβλεπε, αλλά τον άκουγε από έξω να γελάει. Μην έχοντας πια δυνάμεις, σταμάτησε να χτυπάει καθημερινά το τζάμι. Προσπαθούσε να γιατρέψει τα φτερά της και να κρατηθεί στα πόδια της κι αυτό μέρα με την μέρα γινόταν πιο δύσκολο. Κι ενώ την τύλιγε το σκοτάδι, ένιωσε ένα φτερούγισμα δίπλα της.

      Γύρισε κι είδε έναν αετό. Την κοίταξε με προσοχή και της είπε : "Γερακίνα μου, γιατί παριστάνεις το σπουργίτι; Γιατί χτυπάς και ζητιανεύεις στο παραθύρι του ανθρώπου αυτού, που δεν θέλει να σε ακούσει; Γιατί δεν γυρίζεις στην φωλιά σου;"

"Καλέ μου αετέ "του απάντησε "δεν μπορώ να πετάξω τώρα. Οι φτερούγες μου δεν έχουν γιάνει. Δεν μπορώ να βρω μόνη μου τροφή και κρυώνω πολύ".

     Ο αετός αφού σκέφτηκε λιγάκι αποφάσισε να την βοηθήσει. "Θα έρχομαι κάθε μέρα και θα σε ταΐζω. Θα σε βάζω κάτω από τα φτερά μου για να μην κρυώνεις. Αλλά θα πρέπει μόνη σου να θυμηθείς πως πετάνε, μόλις γιάνουν οι φτερούγες σου, και να μην αφήσεις να στις σπάσουν ξανά".

     Έτσι κι έγινε. Ο αετός κράτησε την υπόσχεσή του. Την τάιζε και την ζέσταινε. Κι αυτή άρχισε να στέκεται στα πόδια της ξανά. Τα φτερά της άρχισαν να γιατρεύονται. Άρχισε να πειράζει τον αετό και να τον ραμφίζει απαλά κάθε μέρα που τον έβλεπε. Θυμήθηκε πως χαμογελάνε και ποιος είναι ο δρόμος για το σπίτι της.

     Προσπάθησε να πετάξει, αλλά δεν τα κατάφερε. Φώναξε τον αετό και του ζήτησε να την βοηθήσει για τελευταία φορά. "Πάρε με στην ράχη σου να φύγουμε από εδώ" του ζήτησε " κι εγώ θα μάθω να πετάω ξανά".

     Ο αετός την κοίταξε χαμογελώντας και της έδωσε μια σπρωξιά. Ξαφνιασμένη ανακάλυψε πως δεν έπεφτε, αλλά πως πετούσε όπως παλιά. "Έμεινες πολύ καιρό με τους ανθρώπους και ξέχασε τους τρόπους των πουλιών. Μόνη σου πρέπει να βρεις την γερακίνα, που κρύβεις μέσα σου και να γιατροπορευτείς". Και γελώντας, πέταξε ψηλά και χάθηκε.

     Η γερακίνα συνέχισε να πετάει. Κι όσο πιο ψηλά πήγαινε, άλλαζε. Κι όταν έφτασε απέναντι από το φεγγάρι, είχε βρει την άγρια όψη της και την περηφάνεια της. Αναστέναξε και κοίταξε το αετόφτερο, που κρατούσε σφιχτά στα γαμψά της νύχια. Χάραξε ένα μήνυμα στο φεγγάρι με το μυτερό ράμφος της και γέλασε...

Πηγή : http://fpmessageinabottle.blogspot.gr/2009/04/  

https://Kinimatografosteatro.blogspot.com/ -  Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

 ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.